Les 5: En dan verliest je paard zijn lading...

Hupla... Het was zover. Het moet eens gebeuren en gisterenavond was het moment aangebroken: mijn eerste val in de piste met mijn huidige verzorgpaard is een feit. Tijdens de galop op de rechterhand, normaalgezien een kant die goed gaat voor ons beiden, uitte ze haar ongenoegen door met vol enthousiasme haar achterbenen de lucht in te gooien, waardoor ik op een niet zo elegante manier in het zand belandde. Op de grond vond ze me overduidelijk interessanter dan op haar rug, want ze stond al snel bij mij in mijn oor te blazen en op mijn toque te kwijlen. Niets ergs, gewoon even blijven liggen, wat arnicapilletjes geslikt en dan al grommelend mijn ros weer bestegen.

De oorzaak van mijn val lag in het feit dat ik me te veel opspande om haar terug in galop te krijgen. Ze viel er namelijk continue uit, waardoor ik te veel probeerde en daarbij mijn eigen houding uit het oog verloor. Ik ben van dit paard wel wat gewoon, normaalgezien krijgt ze me niet zo snel uit het zadel. Omdat ik haar zo graag in galop wou zetten zat ik niet goed: gespannen in het lichaam, bovenlichaam naar voren gebogen, mijn benen rondzwierend om haar toch maar vooruit te krijgen,... Dan krijg je dit soort taferelen. Eigen schuld dikke bult. 

Noot aan mezelf: babbelen. Praten zorgt er voor dat je een regelmatige ademhaling krijgt, wat op zijn beurt weer zorgt voor meer ontspanning in je lichaam. Ik zal het dus nog maar eens gaan uitleggen tegen mijn paard.